Ook deze ochtend kiest ze met zorg haar kleding. Ze brengt haar make-up aan en stylt haar haren. Voor de grote spiegel in de hal zet ze de hoed op haar hoofd. Niet teveel voorhoofd, het losse haar symmetrisch langs het gezicht. Der liebe Gott steckt im Detail. Bij het aantrekken van haar mantel plooit ze de manchetten van haar witte blouse tien centimeter buiten de mouw. We zijn hier in Berlijn, je gaat niet zomaar de straat op. Ze pakt het handvat van haar rolkoffer vast, sluit de deur achter zich, geniet van het geluid van haar hakken op het trottoir. Ze is nu in de buitenwereld, ze zal worden gezien. Aangekomen op het station is er die wachttijd. De fotograaf die haar vastlegt, blijft onopgemerkt.