Zo-even raakte haar adem jouw gezicht. Bij het hospiteren is ze je opgevallen, zeker, maar je was te druk met het voorgeschreven jezelf zijn om al te zeer op de anderen te letten. En toen je de kamer kreeg was je uitzinnig blij, maar vooral omdat je de kamer kreeg en verder dacht je op dat moment nergens over na. En ja, het viel je op dat ze steeds in de buurt van je kamerdeur was. Of je thee wilde. Of je hulp nodig had. Of je de stad al kende. Ze vlinderde voor je uit toen jullie het huis verlieten en jij luisterde naar alle nieuwe geluiden – jullie voetstappen op de trap, het dichtslaan van de zware voordeur en je besefte dat je je niet eerder zo bewust was van gezamenlijke geluiden. Haar donkere haar hangt langs haar wang, als een vlag op een windstille dag en je vraagt je af of het te vroeg is om haar te kussen, of er regels zijn die voorschrijven dat je daar misschien nog mee moet wachten.